Deventer den 7 juli 1836.
’t Is nów vaste al wel feertig of fiiftig jôr da’k miin klikspôns-tractement veur niks ’etrokken hebbe. Eindelek gebeurt hier is dingen in ’t land déè ’t de muite weerd is um ou ôver te bréèven.
Zéè, ik dóò dat môr net awwe kêkelt bij ons in
An de groote keisder, zönne
van de lucht en baas van de
heele wereld, of hóò héét i
anders?
|pag. 64|
de stad, al pröt der hier en dôr éène op ziin söndagsch: want dat verstô’j toch niks bêter, en chineesch dat kan’k néèt. In vrógger tiid he’i misschien wel issent van knipmutskes en kadonderpruiken ’cheurd, môr nów is ’t of der alderlei slag uut de hóòken krup, van zwuilige slungels en poppen puddekes òf töt neuzen niet kniiperkes incluus, déè, jô hóò za’k ’et ou beduun? want i hebt vake ziin lêven nog gien dordsche kanons in ouw bibelapteek ’ehad, — déè zoo wat onzen léèven ’eer de hand bôven ’t heufd hòldt. Hier in de stad juust könt ze nog teregte gien vóòt in de stiifbeugel kriigen, en dôr klaagt ze vinnig ôver a’k vernemme. Van de Blôuwe karke wi’k ook wel wedden da’i in lange tiid gien muusken meer hebt heuren piepen. Ik leuve dat kump hier zoo hen van en stemme déè we néèt meer heuren könt, en zoo amme der ook alledage giene en heurt, déè ’t zoo lééf was as iemes wat deugen wòl, en déè de olde prullerijkes van babbeleguugchies magtig völle uut ’et zaal hef ’eligt.
Effenwel ik mag déè vroome lûkes nog wel liin.
Somtiids mó’j wat op ouw zakken passen, môr de meesten lekt zoo te zeggen nummes en streuken in de wêge, en dan he’i der wel onder um huzen op te bouwen. Déè ’t meeste op oeur rôst en angôt zint vake nog jô zoo onhèbbeleke.
Dôr ze dan bezunder schik in hebt da’s um heel in ’t geniip op en boeren-dêle nô mekare tóò te schoeven; en dan prêkt der umsgeliik éène op en tôfel of op en tonne, net as en domene.
Effenwels, a’i mij nô de regte wôrheid vrôgt, of ze dan en beffe onder ’t kluntjen hebt, dat zó’k
|pag. 65|
ou néèt können zeggen. Môr as der meer as twintig zint dan mót ze dròssen: dat stéèt in de Code pénal, weet i? as de börgemeister ’t néèt mag willen liin. En ieder keer as ze bóòte betaalt liikt ’t wel of ze jongen kriigt. As zoo’n prêkebérend, al meenden ’e ’t nòg zoo goed, hier is zoo dônig etemteerd wierd, dat ’e van armóò nô China mós um thee te halen, lôt ’em dan veur miin part môr stillekes ziin gank gôn; môr past op dat ze der ’em gien éèn kisjen met gestampte hòlskôle tusschen in foetelt, a‘k heure dat ze wel en hendjen van hebt: dôr mogt’e zich is mee um de kinne vriiven, en dan wòllen ze wàt benawd veur ’em worden. Ten minsten, um en verklôringe te dóòne déè ze môr veur half pluus anzaggen, zol ’c van ouw knikkeböllekes néèt vargen; en a’i volk an wal lôt déè zuver in de leere zint, dan kui’t de zukken ook wel. Ik veur miin kan der néèt ’et tiendepart onderscheid in zéèn as tusschen en zwatte peppel en en kandàé, en veur ow is ’t nôgenòg éèn pot nat. Al blêrt ze alleenig pasalmen en incheel gien léèdjes, ’t liikt toch wel dat ze nô de prêkerijje luustert as ze kerksken spölt: déè kump ummes gien zier minder uut menscheleke bôvenkêmerkes van den nijjen tiid, Éèn dink is der dôr oeur verstôjmij bóf veur stille stéèt. A’i zên da’i altemets wel bij ouw eigen zels konnen prakkezeren hóò ’t wêzen mós, in plaasse van uut de kanons met ziin tóòbeheuren, dan zóllen ze ou anstonds ouw gruwweleke trotsigheid veur de vóòten gooijen.
Ik wòl dan wel is weten wôrumme òwwe néèt trotsch mogten wêzen ik en ij. Dat haalt ze toch
|pag. 66|
zeker argens anders uut as uut zwart op wit; en dôr prakkezeert ze ook ’et oeure al zoo van bij oeur eigen zels. Môr dôrumme zint ze vake zoo kwôd néèt, al weet ze zelfs néèt hóò ’t kump. Ammen ook van gien mensche wat foefen en sikkeneurigheidjes kon liin, dan mogten we de wereld wel uut loopen. Ten minsten dan hawwe hier eers nog wel andere uutjagers te maken, en dan mogt i ouw heele keisderriik wel met en stéèn an ’en hals in ouw viiver smiiten.
Of zoo’n nij opwarmseltjen van begraven zwarte vléègen ouw kaalkoppen is wòl kòmmen ummeprôten töt bilderdiikiaantjes of jonges van prins Maurits, wat zól dat dan? Dôr vrat i ummes gien hôr te minder de töpkes van de garven umme, en dat gaf nog is wat variatie. Môr eers mós i dóòn, o’i ’em braaf in de kniipe wòllen kriigen: anders ha’i der gien adiglieid van. Nów wò’i der wisse nog wel wat meer van weten; môr de meid zeg dat de koerier op stoepe stéèt te trampen en ’k hebbe al ’escheld um en keerse. Past op dat der hier gien hane nô krêit: want nog in fiiftig jôr was mennigéène zoo wiid néèt dat ’e ’t mij kwiit wòl schelden.
Zoo as ’ezegd is,
(Op de minute staat geene onderteekening.)
_________
Marle, T.W. van (1837) Een brief aan den keizer van China van zijnen verklikker te Deventer Overijsselsche Almanak voor Oudheid en Letteren, 2, 63-66.