Openingswoord van de voorzitter

Openingswoord van de voorzitter Met grote voldoening heet ik u allen welkom. Wij verheugen ons er over, dat u gekomen bent naar de stad, waar de stoot werd gegeven tot de oprichting van onze IJsselakademie. Met alle subsidiërende gemeenten en provincies onderhouden wij goede relaties. Er is geen onderscheid, geen meer of minder. Maar met Kampen is de verhouding toch wel bijzonder. Er hangt de sfeer van herkenning, alsof we thuiskomen na een lange reis. Het is de herkenning van een eerste liefde. Het was daarom ook begrijpelijk, dat ons eerste lustrum werd ingeluid in Kampen, waar ik op 10 september 1982 aan Burgemeester Kleemans het eerste exemplaar aanbood van ‘‘Verenigen hier is fransch’’. We waren toen niet weinig trots over het feit, dat we ons bestaansrecht bewezen hadden en op weg waren naar de volwassenheid. Hoe vaak ik sindsdien de trom heb geroerd over onze financiële positie en alarm heb geslagen over een dreigend einde heb ik niet kunnen nagaan. Zó vaak in elk geval, dat sommigen hun geloof in de ernst van de situatie verloren en hun heil zochten in het adagium ‘‘krakende wagens rijden het langst’’. Het zou met de IJsselakademie wel meevallen, dachten ze. Misplaatste goedgelovigheid. In 1986 moesten we uiterst realistisch, een afbreken van de Akademie onder ogen zien en de subsidiënten rauwelijks vragen: ‘‘Haalt de IJsselakademie 1987?’’ Het woord voldoening, waarmee ik begon, zal voor u nu een wat diepere klank krijgen. Immers, we hebben 1987 gehaald! Hier is het de plaats om royaal te getuigen van onze dankbaarheid jegens de subsidiënten, die ons bleven steunen of hun steun zelfs verhoogden. Tegenover de donateurs, die in de IJsselakademie bleven geloven. En niet in de laatste plaats dank aan onze trouwe medewerkers, administratief en wetenschappelijk, tijdelijk of vast; vrijwilliger en parttimer. Zij allen hebben – u allen hebt met uw inzet, belangstelling en hulp ons overeind gehouden. Daardoor hebben wij telkens kunnen laten zien, wat een akademie als de onze betekenen kan.
Een instituut van en voor de regio. Groot gemaakt dóór de bewoners van diezelfde regio. Een akademie om van te houden. Daarom vanavond een feestelijke bijeenkomst. Zelfbewust. Voldaan. Een beetje bedremmeld ook, als we terugzien naar alles wat tot stand kwam en waar onze boekentafels van getuigen. Ik hoop, dat deze avond zal helpen om de banden te versterken en de overtuiging te verdiepen, dat de IJsselakademie – in 1977 een gouden greep – in 1987 een parel van grote waarde is geworden. Iets om van te houden en zuinig te bewaren.